Verandert de dichtheid van graniet in de loop van de tijd?

Onder normale omstandigheden verandert de dichtheid van graniet niet significant in de loop van de tijd, maar onder bepaalde specifieke omstandigheden kan dit wel het geval zijn. Hieronder volgt een analyse vanuit verschillende perspectieven:
Onder normale omstandigheden is de dichtheid stabiel
Graniet is een stollingsgesteente dat bestaat uit mineralen zoals veldspaat, kwarts en mica. Het vormingsproces is lang en complex. Na de vorming zijn de interne minerale structuur en chemische samenstelling relatief stabiel. Graniet heeft een dichte structuur met uniforme en fijne deeltjes. De porositeit is over het algemeen 0,3% - 0,7% en de waterabsorptie ligt gewoonlijk tussen 0,15% en 0,46%. Zolang het niet wordt blootgesteld aan sterke fysische en chemische invloeden van buitenaf, zal de rangschikking van de mineralen binnenin niet gemakkelijk veranderen en zal de massa per volume-eenheid in principe constant blijven, terwijl de dichtheid zich op natuurlijke wijze stabiliseert. Zo hebben de granietcomponenten die in sommige oude gebouwen zijn gebruikt, het honderden of zelfs duizenden jaren volgehouden. In goed bewaarde staat heeft hun dichtheid geen waarneembare veranderingen ondergaan.

Bijzondere omstandigheden kunnen leiden tot veranderingen in de dichtheid
Fysiek effect: Als graniet langdurig wordt blootgesteld aan aanzienlijke externe krachten, zoals druk en impact, kan het kleine veranderingen in de interne structuur veroorzaken. In gebieden met frequente aardbevingen wordt graniet bijvoorbeeld blootgesteld aan de sterke spanning die ontstaat door aardkorstbeweging. De openingen tussen de interne mineraaldeeltjes kunnen worden samengedrukt en verkleind, en de oorspronkelijk bestaande kleine poriën kunnen gedeeltelijk worden gesloten, wat resulteert in een toename van de massa van het materiaal per volume-eenheid en een toename van de dichtheid. Dergelijke veranderingen zijn echter meestal zeer gering en vereisen extreem sterke en continue externe krachten.
Chemische reactie: Wanneer graniet langdurig wordt blootgesteld aan een speciale chemische omgeving, kan de dichtheid veranderen. Als graniet bijvoorbeeld langdurig wordt blootgesteld aan zure of alkalische stoffen, kunnen sommige minerale componenten chemische reacties met deze chemicaliën ondergaan. Mineralen zoals veldspaat en mica kunnen in een zure omgeving corroderen en oplossen, waardoor bepaalde stoffen verloren gaan. Dit resulteert in meer holtes in graniet, een afname van de totale massa en dus een afname van de dichtheid. Bovendien kan graniet, wanneer het langdurig wordt blootgesteld aan een vochtige omgeving met een grote hoeveelheid koolstofdioxide, carbonatatiereacties ondergaan, die ook de interne structuur en samenstelling en daarmee de dichtheid beïnvloeden.
Verwering: Onder invloed van natuurlijke verwering op de lange termijn, zoals wind, zonlicht en regen, zal het granietoppervlak geleidelijk afbladderen en ontbinden. Hoewel verwering voornamelijk de oppervlaktelaag van graniet aantast, zal na verloop van tijd en bij toenemende verwering het materiaal van het graniet als geheel verloren gaan. Wanneer het volume onveranderd blijft of nauwelijks verandert, zal de massa en de dichtheid afnemen. Verwering is echter een extreem langzaam proces en het kan honderden of zelfs duizenden jaren duren voordat de dichtheid significant verandert.

Over het algemeen kan de dichtheid van graniet onder normale omgevings- en gebruiksomstandigheden als stabiel en onveranderd worden beschouwd. Onder invloed van specifieke fysieke, chemische en natuurlijke omstandigheden kan de dichtheid echter in de loop van de tijd enigszins veranderen.